39 ARCHITEKTURA WSPÓŁCZESNA (II POŁ. XX WIEKU)

Studiował w Wiedniu z Josefem Hoffmannem, potem pracował w biurze Petera Behrensa wraz z Walterem Gropiusem i Miesem van der Rohe (w 1910 r. poznał tam projekty Franka Lloyda Wrighta).

Uczył się, a potem sam nauczał na Politechnice w Mediolanie. W latach 1965–1970 pracował z Louisem Kahnem i Mackowskym. Od 1971 do 1977 współpracował z Richardem Rogersem – ich najbardziej znany projekt to Centre Georges Pompidou w Paryżu (1977).

Zaprojektowali architekci Renzo Piano, Richard Rogers i Gianfranco Franchini. Budowę ukończono w 1977 r.

duński architekt, zaliczany do nurtu krytycznego regionalizmu. Najsłynniejszy projekt to gmach opery w Sydney (budowana w latach 1959-1973). Opera w Sydney uznana została za narodowe dziedzictwo kultury, wpisana na listę duńskiego kanonu kultury w 2006r

architekt amerykański, jeden z teoretyków i twórców architektury postmodernistycznej. Przykładem postmodernistycznej architektury Moore'a jest Piazza d'Italia, zbudowana w latach 1977-78.

Jej istotą jest wykorzystywanie elementów utrwalonych w kulturze i nadawanie im nowego znaczenia przez tworzenie nowego, często ironicznego kontekstu.

polski architekt, po II wojnie światowej działający w USA. Jego najważniejsze dzieło to arena w Rakeigh w Północnej Karolinie, nazywana Paraboleum.

Istotę tej eleganckiej i wyrafinowanej konstrukcji wyjaśniają fotografie i nazwa (można doszukać się tu pokrewieństw z nieistniejącym już dzisiaj, warszawskim SuperSamem). Budowlę ukończono w 1952 r., po śmierci Nowickiego w katastrofie lotniczej.

amerykański architekt i designer fińskiego pochodzenia. Jest przykładem architekta, który przeszedł drogę od geometrycznego funkcjonalizmu Miesa van der Rohe do ekspresjonistycznego modernizmu Ericha Mendelsohna.