Mickiewicza i Słowackiego może kojarzyć się z jego obrazami. Mickiewicz hipotetycznie miałby okazję poznać obrazy Friedricha dopiero w Gnieźnie. Friedrich malował nastrojowe pejzaże, często pełne kontrastu i zimnych barw.
Strefa sacrum i profanum w Do pastereczki słowackiego
Dziewczyna/kobieta ukazana jest na bazie kontrastu. Ma cechy ludzkie oraz boskie. Jest jednocześnie przyziemna oraz święta. Dwa portrety: dziewczynka siedząca na mogile i pastereczka jako duszyczka.
Przewcielenie – Słowacki opisuje piękny grób. Grób jako początek jakiegoś rodzaju egzystencji. Dominacja bieli. Doświadczenia akustyczne. Dwa rodzaje modlitwy – jedna ludzka i niedoskonała, druga kosmiczna (poprzez włosy).
Charakteryzuje się ekspansywnością, transformuje. Bohaterka przerasta w świat otaczający – ognistością w płomienia, bladością w księżyc. Pastereczka jest na granicy dwóch światów. Językowy ekwiwalent stanu granicznego, przejściowego.
