słownictwo architektoniczne

pomieszczenie na rzucie półkola, półelipsy lub wieloboku, dostawione do bryły świątyni i otwarte do jej wnętrza. Zazwyczaj zamyka prezbiterium.

mała apsyda przylegająca do apsydy głównej albo do obejścia prezbiterium

w budownictwie sakralnym miejsce służące duchownym do czytania tekstów liturgicznych, głoszenia kazań.

Chodzi o układ cegieł według konkretnego stylu (główka- wozówka)

element architektoniczny składający się z dwóch podpór (kolumn, słupów lub filarów), które zostały połączone u góry łukiem.

Przypora w formie części łuku lub elementu ukośnego, dzięki której parcie boczne przenoszone jest na niższe elementy konstrukcyjne ścian lub przypory zewnętrzne.

zdobione ornamentami, profilowane lico łuku, arkady zamykającej portal lub każdy inny łukowo u góry zakończony otwór w ścianie budowli, najczęściej bogato zdobione.

postać muskularnego mężczyzny podtrzymującego głową, barkami lub rękami element architektoniczny (np. belkowanie, strop, balkon itp.), podpora zastępująca filar, kolumnę; czasem stosowany zamiast pilastra.

górny element budynku w postaci ścianki, balustrady lub rzędu sterczyn osłaniający dach.

pionowy element balustrady schodów, balkonu, tarasu, podpierający poręcz.

jest to nawa węższa od nawy głównej, oddzielona od niej szeregiem podpór w formie kolumn, słupków i filarów.

jest to nawa węższa od nawy głównej, oddzielona od niej szeregiem podpór w formie kolumn, słupków i filarów.

kompozycja rzeźbiarska wykonana na płycie kamiennej, metalowej lub drewnianej z pozostawieniem na niej tła. Płaskorzeźba płaska wystaje nad powierzchnię mniej niż połową swej wypukłości.

sklepienie w kształcie połowy leżącego walca przeciętego wzdłuż płaszczyzny poziomej.

frontowa elewacja zewnętrznej obudowy organów, którą stanowi przednia wyeksponowana część szafy organowej.

sufit wykonany z kasetonów

wieloboczne, najczęściej kwadratowe, zagłębienie widoczne od spodu stropu, sklepienia lub kopuły charakterystyczne dla architektury rzymskiej i renesansowej.

damski odpowiednik atlantu - podpora architektoniczna w formie postaci kobiecej, dźwigającej na głowie (podtrzymującej) element architektoniczny budowli: belkowanie, gzyms, balkon lub nadwieszoną kondygnację budynku, spełniająca funkcję kolumny

ta na samym środku

przy prezbiterium, z boku

wieńcząca część kolumny, filara lub pilastra; głowica

pudełko w którym przechowywane są relikwie

mała wieża kościelna, w której zazwyczaj umieszcza się najmniejszy z dzwonów.

rodzaj ściany szkieletowej, inaczej ryglowej, ramowej lub fachówki, wypełnionej murem z cegły.

eden z trzech podstawowych porządków architektonicznych występujących w architekturze starożytnej Grecji.

mur zamykający zwykle dziedziniec obiektu o charakterze obronnym, np. zamku,

Do sklepień żebrowych należą sklepienia: krzyżowo-żebrowe; gwiaździste;

podziemie, część budynku kościoła (zazwyczaj pod prezbiterium) spełniająca funkcje pochówkowe zmarłych

wspornik

wąskie przejście powstałe z przedłużenia naw bocznych i poprowadzenia ich wokół prezbiterium za ołtarzem głównym.

wieża łącząca w sobie główne funkcje mieszkalne i obronne, przez co zamieszkiwana była w czasie pokoju

eden z najbardziej znanych porządków architektonicznych czasów starożytnych. Charakteryzuje się on ciężkimi proporcjami, surowością i monumentalizmem

ébrasure

ukośne uformowanie ościeża okna lub drzwi[1], stosowane w murach o znacznej grubości zarówno od strony wewnętrznej budynku, jak i zewnętrznej

niewielka kolista, wieloboczna lub czworoboczna wieżyczka nadbudowana na koronę muru obronnego, zazwyczaj nadwieszona, pełniąca funkcje strażniczą i strzelecką.

konstrukcja stosowana w prehistorii, polegała na stopniowym przybliżaniu do siebie układanych poziomo kamieni.

kierunek w schyłkowym okresie architektury późnego gotyku (15/16w)

13/14 w

dekoracyjne wykończenie w kształcie wysokiego trójkąta (nad wejsciem)?

13 w

murowana lub drewniana przegroda oddzielająca w kościołach katedralnych i klasztornych przestrzeń przeznaczoną dla księży lub zakonników (prezbiterium) od części, w której mogli przebywać świeccy (nawy głównej).

element dekoracyjny, okładzina ścian lub sufitów.

poziomy, płaski lub sklepiony (przesklepienie) element konstrukcyjny w formie belki umieszczanej ponad otworami w ścianie.

element obronny, budowany w górnej części murów obronnych średniowiecznych obwarowań.

obmurowanie umacniające zbiornik wody, zwykle studni czy fontanny.

arkadowe okno lub przeźrocze podzielone najczęściej kolumienką lub słupkiem na dwie części.

Blanki (krenelaż) – element architektoniczny w postaci zwieńczenia murów obronnych i baszt (tzw. zębami – merlonami, pomiędzy którymi znajduje się wolna przestrzeń (tzw. miedza)

nisza - zagłębienia

łuk podtrzymujący sklepienie, składowy skalepienia

wewnętrzny dziedziniec lub ogród w starożytnych świątyniach egipskich, otoczony portykiem kolumnowym.

jambage

na szczycie budynku

płaski filar - lokalne pogrubienie ściany w formie płaskiego filara ustawionego przy ścianie,

dobudowana z boku

część budynku na planie prostokąta z jednym lub kilkoma rzędami kolumn, które wspierają dach, otwarta co najmniej z jednej strony,

dekoracyjny, geometryczny wzór architektoniczny odkuty z kamienia lub zrobiony z cegieł, używany do wypełnienia górnej części gotyckiego okna, przeźrocza, rozety itp.

dekoracja ołtarza w kościele.

une rose

rzedział budynku, część budowli zawarta pomiędzy dwiema przeciwległymi pionowymi przegrodami budowlanymi (ścianami, najczęściej nośnymi)

pionowy element dekoracyjny w postaci smukłej kamiennej wieżyczki, zakończonej od góry ostrosłupem, którego krawędzie często dekorowane są żabkami i często zwieńczonej kwiatonem.

kamienna narożna ozdoba jednej z odmian bazy kolumny romańskiej, występująca w formie geometrycznej, roślinnej lub figuralnej.

część nawy bocznej w katedrze romańśkiej lub Podzielone na trzy części okno lub przeźrocze.

pionowy element portalu, podtrzymujący tympanon. Usytuowany jest między skrzydłami drzwi.

première bataille de Tannenberg